Gerçek Sevgili

Dünya bir ‘Sevgililer Günü’ne daha ulaştı. İnternette aşk mesajları havada uçuşurken ben de gerçek Sevgiliye dair yazmak istedim. O yoksa her şeyin eksik, O varsa her şeyin tamam olduğu Sevgiliye. Ve hudut çizilmeyen o aşka dair.

İnsan o tek ve gerçek Sevgiliye aşkla bağlanmak için dünyaya gelir. O tutkulu aşkı içinde hissetmek, O'na deli aşık olmak için...

İnanan insan yılda tek bir günü değil, her gününü Sevgilisine adar. Mutluluk ancak O'nun aşkıyla olur, o aşk ile tamamlanır kalp, onun dışında tatmin bulmaz. İnsan yüzlerce yol dener ancak başka türlü mutlu olamaz. Yaşaması gereken, bu samimi ve gerçek aşktır.

O'nun aşkı insana şevk ve canlılık verir. Bu ruhla yaşayan, O’na teslimiyeti derinden hisseden insan için tedirgin olacağı, rahatsızlık duyacağı bir şey yoktur. Huzur ancak o aşkla gelir.

O'na yönelip dua edildiğinde icabet edecek olması, O'nu sevmek için önemli bir sebeptir.  O, sıkıntı ve ihtiyaç içinde olan herkesin duasına icabet ettiğini buyurur. Zorluk anlarında insanların yanlarında buldukları en yakın dost O'dur.

Her insan, bir hiçken O'nun rahmeti sayesinde var olmuştur. Tüm insanları bu dünyada barındıran, zevk ve ihtiyaçlarına uygun çeşit çeşit yiyecekler yaratan O'dur. O'nun, insanlar üzerindeki nimetlerini, her şeye güç yetiren olduğunu ve her şeyi en hayırlı şekliyle yarattığını düşünmek, O'na olan sevgiyi artırır.

O sonsuz ilim sahibine duyulan sevgi, yarattığı mucizeler karşısında inananların şevk ve heyecanını arttırır. Bu, insan ruhunun ihtiyacı olan besindir, ruh ve iman bu döngü sayesinde sürekli beslenir.

O, her şeyden müstağnidir; hatasızdır. Ama insan hata yapar. O Sevgili bağışlayıcıdır; tevbeleri kabul eden ve insana kurtuluş imkânı sağlayandır. Bu da O'na duyulan sevginin çok önemli nedenlerinden biridir.

İnsan, kendisine küçük bir ikramda bulunan ya da iyilik yapan kişiye teşekkür eder, sevgi duyar. Hastalandığında yardımcı olan kişiye sevgisi artar ve duyduğu minnetle onu mutlu etmeye çalışır, üzmekten şiddetle kaçınır. Oysa onlara bu davranışları nasip eden de yine O'dur. Gerçekte sevgi duyulması ve teşekkür edilmesi gereken varlık, o tek Sevgilidir. Bizi sevindirir, yedirir içirir, sağlık verir, zevk alacağımız güzellikleri yaratır.

O Sevgili, merhamet edenlerin en merhametlisidir. Tek dostumuzdur, ‘karanlıklardan aydınlığa’ çıkarır. Sevgimizin temelinde de bu yakınlık olmalıdır.

O'nun sevgisini bilmeyenler birbirlerine de samimi sevgi gösteremezler. Kendilerini zorlayarak insanların sevgisini kazanmaya çalışırlar. Sadece insanların hoşnutluğunu aramaları ve insanların rızasını kaybetme korkuları yüzünden bu kişiler, hayatları boyunca samimiyeti ve imanı yaşayamazlar.

O’na yakın olduğumuz zaman, güzel sıfatları da üzerimizde tecelli eder. “Ben şunu yaparsam hoşuna gider, beni sever“ diye düşünerek yaptığımız davranışlar, salih amel olur, O’na daha da yakınlaştırır.

O'nun nimetleri genelleme yapılarak bile sayılamaz. Diğer sevgililer gibi bugün değil, her gün, her dakika, her saniye hediyelerini cömertçe bahşeder. Bu paha biçilemez hediyeleri, hayranlığımızın ve şükrümüzün ifadesi olarak yine O'nun yolunda kullanmalı.

İnsanların öncelikle ruhlarındaki ölüyü diriltmeleri gerekli. Asıl önemli konu, gerçek aşkın insanı sarması. Gerçek Sevgiliye aşkını içinde hisseden, dünyanın tüm güzelliklerine kavuşur. Kalbini O’na tam olarak teslim eden insan, artık O'nun yönetimindedir. O'na aşık olan, yaşadığı aşkın güzelliğini ve derin mutluluğunu sürekli içinde hisseder.

Aşkıyla yanan kullarına O'ndan güzellik geçer; bu gerçek güzelliktir. Güzel insanlar diğer insanların yakınlık duymasına ve onları örnek almalarına vesile olur.

O, sevginin asıl muhatabı iken O'ndan uzak yaşayan insanlar, gerçek sevgi ve dostluktan da yoksundurlar. Yaşadıkları kısa süreli ve geçici sevgiler gerçek sevgi değildir; onlara mutsuzluk ve karamsarlık verir. Hayatta gerçek anlamda bir sevdikleri olmadığından sürekli yakınırlar. Oysa ‘tek ve gerçek Sevgili' Allah, onlara şahdamarlarından daha yakındır. “Bir bilselerdi…”