Darbelerin Sonuçları

Ülkemizde maalesef pek çok darbe yaşadık.

1952’de NATO’ya dahil olmakla, aslında Gladyo’nun da oyun sahalarından biri olmuştuk.

2.Dünya Savaşı’ndan sonra iki kutuplu dünyanın Batı Blokunda olanlar, ABD liderliğinde kurulan NATO üyesi olurken, 1955’te de Sovyetler Birliği liderliğinde Doğu Bloku ülkeleri de VARŞOVA PAKTI’nı kurdu.

Açıktan bir saldırı olduğunda bu örgütlerin ilkeleri devreye girerken, ülkelerdeki iktidarı belirlemede, birbirine karşıt ülkelerin istihbarat teşkilatları rol alırdı.

Elbette her ülkede, onlara hizmet eden gönüllü elemanları da mevcuttu.

Darbeler, üç beş rahatsız kişiden/birimden gelmiyordu. Görünürde olan “bizim çocuklar” diye bir keresinde ifade ettikleri gibi aslında onların gönüllü maşalarıydı.

Türkiye Cumhuriyet’i stratejik konumu nedeniyle, bu darbelerden en çok nasibini alan ülkelerden.

Her darbenin bir hazırlık ve “şartların olgunlaşması” aşaması var. Plan yapılırken ilk yazılan darbelerin amacı olur.

Çünkü en kolay odur. Ne hikmetse hep aynı amaca hizmet eder darbeler.

Ülkenin huzuru ve refahı için.

Kardeş kavgasına son vermek için.

Rejimi yıkmaya çalışanları etkisizleştirmek için.

Bazen o şarlar o kadar olgunlaşır ki; 12 Eylül 1980 darbesini neredeyse halkı alkışlatacak hale getirirler.

Önce üniversitelere el atılır, gençler gönüllü yardımcıları sayesinde bulundukları saflarda keskinleştirilir ve birbirine kırdırılır.

Her darbenin ‘olgunlaşma koşullarının’ benzer ve farklı yanları vardır.

Üniversite ve gençlik ilk çalışma sahaları, basın da en büyük yardımcıları. Her dönemin sözde STK ve meslek odaları, emir komuta zincirinin bir halkası olurlar.

ABD, ilk darbe denemesini Iran’da gerçekleştirince bu oyunu(!) çok sever ve daha sonraki yıllarda da vazgeçilmezi olur.

1960 Darbesi, darbecilere göre, bizi “diktatör” Menderes’ten kurtarmak amaçlıydı. Öyle ki, “öğrenciler kıyma makinesinden geçiriliyor” halkı baskıyla yönetiyor diye haberler yapılıyordu. Basının vazifesi, toplumu gerip yönlendirecek manipülatif haberler yapmaktı. Genellikle en sevdikleri manşet “Ordu Göreve!” olanıdır.

Oysa Menderes, uzun süre iktidarda kaldığında ABD yanlısı politikalar izlerken, onların gerçek yüzlerini, ülkenin yararına birçok işe nasıl engel olduklarını görür. Alınan borçların bile kullanım alanını (tüketime yönelik olmak zorunda) onlar belirler.

Menderes, ABD politikalarına karşı, Rusya ile görüşmelere başlar. Böylece, darbeyi hak etmiş olur!

Bize sunulan nedenlerle, arka plandaki nedenler farklıdır.

Darbelerin, siyasi, ekonomik ve sosyolojik etkileri oldukça ağırdır. Yıllardır bu etkileri üzerimizden atamayız.

Siyasetin, alanı daralır; demokrasi askıya alınır. Ekonomik olarak milyarlarca zarara neden olur. Ülkenin gelişmesi ve ilerlemesi durur. Çok ağır sosyolojik travmalar yaşanır. Devlete ve siyasetçiye olan güven sıfırlanır.

Farklı din, etnisite ve ideolojide olanların ortaklaştıkları yanlar neredeyse sıfırlanır. Çünkü, darbelerin hazırlık safhasında bu insanları birbirine düşman eden eylemler yapılır.

Faili meçhullere kurban giden kişiler, rastgele değil ölümüyle, çatışma yaratacakları şekilde seçilir. Her kesim ötekini suçlar. Karşıt grupların kahveleri taranır. (Yıllar sonra bunların, aynı silahlar olduğunu anlayacaktık.).

12 Eylül 1980 darbesi, Türkiye tarihinin en ağır sonuçlarından biri ve yıllardır yaşadığımız tüm çatışmaların nedeni olan, en azından bu çatışmaları derinleştiren bir darbe.

Evren, sağdan-soldan kimseyi ayırmadı işkenceden geçirirken. İdam ederken de bu konuda adildi(!) Bu darbe, tüm kesimleri zapturapt altına almayı amaçlayan, onları işkenceden geçiren ve bu yöntemle, ülkede hakimiyeti elde edeceğini sananların ve maşalarının darbesiydi.

PKK’yı bu darbe büyüttü. Darbeye hazırlık safhasındaki, 1978 Maraş ve Çorum olaylarıyla mezhep ve ideoloji çatışmalarını körükledi. Ağır travmalar almış bir toplum yarattılar.

İnsanlarda devlete karşı birikmiş güvensizlik yaratmayı başardılar.

(Devam edeceğiz)